Waarom je niet altijd zoet hoeft te zijn (en hoe zelfs Sinterklaas je vergeeft)
‘Waar is mijn schoen?’ Matt zwaait met één schoen zenuwachtig in het rond. Zijn andere schoen is ‘ie kwijt. Siara komt aangehold met de tweede schoen. Ze is snel, dat moet ik toegeven. Zonder enige vorm van finesse duwt ze de schoen onder Matt’s neus. ‘Hier Matt!’, roept ze behulpzaam.
‘Bah, Siara! Haal die vieze schoen uit mijn mond!’ gilt Matt. Hij gaat bijna over z’n nek. Matt háát vieze dingen. En die schoen was niet bepaald schoon.
Ik kijk op van onder de eettafel waar ik een plasje sap aan het dweilen ben. Hun boterhammetjes waren nog niet op, of er was wéér een glas drinken omgegooid. ‘Ik was het niet’, antwoorden de boeffies in koor.
Dit sapincident komt bij ons een paar keer per week voor. Je denkt misschien: ‘Daar wen je aan’. Maar nee. Het went nooit. De placemats plakken aan de tafel. De borden stromen over. De boterhammetjes verdrinken. De grijze zitbank glimt lichtroze. Het ruikt wel lekker, aardbeiensap.
‘Kom op jongens. De bel is al gegaan’ zucht ik. Het is donderdagochtend, 8:28 uur. Ze moeten naar school.
Nu Sint en Piet in het land zijn, hebben we dagelijks een schoenmysterie op te lossen. De spanning van het uitpakken van het schoencadeautje is elke ochtend voelbaar. Zo snel mogelijk de trap af racen, 5 seconden na het wakker worden. Die stralende oogjes die de gevulde schoentjes spotten.
En dan verandert alles, binnen een fractie van een seconde, in een dwaze vorm van blijheid. De schoentjes vliegen in het rond. Ze pakken de pakjes uit alsof hun leven ervan afhangt. Inpakpapier ligt in duizend stukjes verspreid over de vloer. En ik sta erbij en kijk ernaar. Ik glimlach en denk ‘Wat is het toch mooi om te zien hoe de kleintjes in het moment leven’.
Dan besef ik ineens weer hoe laat het is. Of beter gezegd: hoeveel tijd we nog over hebben. Stress: nog maar 40 minuten te gaan! En ze moeten nog aankleden, eten, naar het toilet…. ‘Tanden poetsen slaan we vanochtend over’, zeg ik met een schuldgevoel. De kids zijn er blij mee. Daar zitten ze nu al helemáál niet op te wachten. Matt en Siara ruilen hun cadeaus met elkaar. Die Piet had het weer eens verkeerd gedaan. Maar met deze deal zijn ze allebei tevreden.
Toegegeven: op tijd komen is nooit mijn sterke kant geweest. Zeker niet ’s ochtends. En al helemáál niet als ik 2 stuiterballen mag klaarmaken voor school.
Het is gelukt. Ze zijn er klaar voor. ‘Schatjes, we gaan’, zeg ik als ik de voordeur openhoud. Matt en Siara huppelen naar de auto. Ze komen ons buurjongetje tegen en vertellen trots dat ze een clownpuzzel en mikado in hun schoentjes hadden gevonden. Ook de buurjongen laat dolgelukkig zijn cadeau zien.
Iedereen zit. Nu op naar school. ‘Zitten jullie vast?’, vraag ik. ‘Daar gaan we!’ De rit naar school is een feestje. We zingen. Lachen. Snoepen van een chocoladeletter. En spelen tikkertje tot aan de klas.
‘Pfff, het is gelukt… Ze zijn op tijd binnen.’, denk ik bij mezelf. Altijd weer een klein wonder, waar ík trots op ben.
Sta ook stevig in je schoenen, te midden van de storm van je drukke leven
Kinderen zijn mindful. Zij zijn de echte zen-masters. Gelukkig heb ik mindfulness. Dat brengt rust in mijn hoofd. En daarmee ontspanning in mijn drukke leven. Mijn dagen zijn hectisch, maar niet meer zo gejaagd als vroeger toen ik mindfulness nog niet kende.
Of je wel of geen schoolgaande kinderen hebt: de kans is groot dat ook jij last hebt van de ochtendspits. Tip: mindfulness werkt ook in jouw situatie.
Waarschijnlijk ken je mindfulness. Je leest er nu ook over. En lezen over mindfulness kan heel inspirerend zijn. Blogs. Boeken. Tijdschriften. Noem maar op. Maar met lezen alleen ben je er niet. Niemand heeft piano leren spelen door erover te lezen. Dat geldt ook voor mindfulness. De ervaring is je beste leermeester.
Hieronder een mindful advies voor jou. Het is iets waar ik mezelf nog regelmatig aan moet herinneren:
Fouten maken is pas falen als je je fouten ontkent
Hectiek is geen reden om jezelf te verliezen in de waan van de dag. Gebeurt het je toch? Besef: het gebeurt ons allemaal een keer. En stop dan even om naar jezelf te kijken, in alle vriendelijkheid. Erken je verkeerde automatische reactie. Om daarna zelf te kiezen voor een bewuste respons. Zodat JIJ kiest hoe je reageert. En niet je automatisme.
Mensen zeggen vaak: ‘Van fouten maken leer je’. Maar hoeveel fouten moet je maken om er ook écht iets van op te steken? Of je nou 1 of 100 fouten maakt; het zegt niets over je kans op verbetering. En toch is een ‘fout’ de beste weg naar verbetering.
Als iets mislukt, vind je gauw van jezelf dat je gefaald hebt. Het loopt niet zoals je wilt. En dat maakt je gestrest, boos of verdrietig. Je valt uit. Of klapt juist dicht.
Het mooie is: je hebt altijd een keuze. Ook als je ‘faalt’.
Laat je je meeslepen door de situatie? Dan reageer je onbewust. Vanuit een automatisme. En dat is helemaal niet zoals je wil reageren. Deze ‘onmacht’ roept nog meer negatieve gevoelens bij je op. Schuldgevoel, verdriet, oordeel. Het cirkeltje is weer rond.
Of besef je dat fouten maken menselijk is? Sta je stil bij wat JIJ de volgende keer anders wil doen?
Als je op een vriendelijke manier naar jezelf kijkt, dan kun je jezelf ook vergeven. Zodat je accepteert dat het leven niet altijd volgens het boekje kán lopen. Iedereen struggelt in het leven. Ook jij. En ook ik. Alleen met deze milde instelling zet je het ‘falen’ om in een levensles. Zodat je die ‘fout’ achter je kunt laten.
Vroeger kon ik me dagenlang ellendig voelen als ik uitviel tegen de kids. En geloof me: ik heb een mild karakter en de kids hadden het echt bont gemaakt. Maar toch knaagt het. Ik wil niet zo reageren. Er móest iets veranderen.
Mindfulness geeft me handvatten hoe om te gaan met de dagelijkse uitdagingen van een werkende moeder. En dat helpt me echt heel goed. Juist als het me niet lukt om mindful te zijn en ik een kort lontje heb. Ik merk het op. Dit herkennen helpt me om te erkennen. Dus laat ik het gevoel er even zijn. Om het daarna weer los te laten. Diep ademhalen en weer opnieuw beginnen.
Tja, falen hoort eenmaal bij het leven. En dat is helemaal oké. Zolang je reactie erop een mindful keuze is. Dan knijpt Sinterklaas zelfs een oogje toe 😉